Os que só conservan o esqueleto soamente necesitan que se lles repoña a madeira que perderon.

Non son soamente o testemuño vivo dunha economía que nos falaba da rica produción agraria que existiu neste lugar, senón que son tamén, e sobre todo, a expresión da nosa identidade, un elemento arquitectónico que nos identifica no mundo e que decora coa súa fermosura cada un dos recantos nos que os atopamos.

Chama poderosamente a atención que non se estea traballando no mantemento dos canastros que fican en pé, nin se acometa a reconstrución daqueloutros que están esnaquizados, mais que conservan in situ as súas pezas.

Como acertadamente apunta Juan Migueles na súa web “Anecdotario Redondelán”: “É unha mágoa que unha das rúas do barrio vello con máis interese histórico e patrimonial permaneza nun total abandono. Cunha escola taller de cantería e carpintería poderíanse restaurar os canastros e cuns paneis destacar os puntos de interese. O potencial turístico paga a pena, xa que existe un paseo baixo os arcos do viaduto de Pontevedra e a fotografía dos canastros coa ponte de fondo é unha das paisaxes máis fermosas que poden levar os nosos visitantes nas súas cámaras.

A palabra canastro é a denominación que na nosa zona se lle dá ao nome máis xenérico: hórreo.

Como se apuntou antes, á parte da súa función práctica, moitos deles tamén procuran unha estética que embelecen con todo tipo de adornos: cruces, pináculos, gravados, reloxos de sol, pedras fermosamente elaboradas e labradas…